قانونی شدن لقاح مصنوعی یک مرد و دو زن در بریتانیا

بریتانیا اصلاح ژن‌های نطفه با استفاده از لقاح مصنوعی و استفاده از تخمک دو مادر و یک پدر را قانونی کرد. سیصد و هشتاد و دو تن از نمایندگان مجلس عوام بریتانیا به این طرح جنجالی و بحث‌برانگیز رای مثبت دادند و لایحه‌ی پیشنهادی به تصویب رسید.

اگر مجلس لردها نیز به این لایحه رای مثبت دهد، بریتانیا اولین کشور جهان خواهد بود که استفاده از ژن‌های دو زن و یک مرد برای تشکیل نطفه را قانونی خواهد کرد. طرحی که در بسیای از کشورها از جمله آمریکا غیرقانونی است و بحث‌های اخلاقی بسیاری را دامن زده است.

این شیوه‌ی لقاح آزمایشگاهی کمک خواهد کرد تا برخی بیماری‌های ارثی و ژنتیکی و به‌ویژه بیماری‌های ناشی از "دی‌ان‌ای میتوکندریایی" به جنین منتقل نشود. در تولیدمثل انسان، دی‌ان‌ای میتوکندریایی به شکل انحصاری از مادر به جنین ارث می‌رسد.

حالا با طرح تازه اگر آزمایش‌های ژنتیکی نشان دهد که زنی که می‌خواهد باردار شود، ناقل برخی از بیماری‌های ژنتیکی است، می‌توان از زنی دیگر که ناقل بیماری‌های ژنتیکی نیست تخمک گرفت. هسته‌ی مرکزی تخمک را جدا کرد و جایگزین هسته‌ی مرکزی تخمک زنی کرد که می‌خواهد باردار شود.

به این‌ترتیب لقاح با استفاده از هسته‌ی مرکزی تخمک یک زن و دیگر اجزای تشکیل دهنده‌ی تخمک زن دیگر و اسپرم یک مرد شکل خواهد گرفت و نطفه در رحم زن اول که قصد بارداری داشته جای می‌گیرد.

مخالفت کلیسا با لایحه

کلیسای بریتانیا و کلیسای کاتولیک هر دو با تصویب این طرح در مجلس عوام بریتانیا مخالفت کردند. آن‌ها می‌گویند تحقیق‌های علمی نتوانسته به روشنی ثابت کند که این شیوه ژن کودک ناشی از این نوع لقاح مصنوعی را تغییر بنیادی نمی‌دهد.

کمیته‌ی "منشور پزشکی و اخلاقی" کلیسای بریتانیا خواهان تحقیقات بیشتر قبل از اجرایی شدن این طرح شد تا این اطمینان را بدهد که تغییرات ژنتیکی بنیادین نخواهد بود. کلیسای بریتانیا می‌گوید هیچ کشوری تا حالا این طرح را قانونی نکرده و "لزومی" نیست که بریتانیا پیش‌قدم باشد.

کمیته‌ی تحقیق دانشگاه نیوکاسل که ۱۵ سال است بر روی این طرح تحقیق می‌کند و در تنظیم لایحه نیز مشارکت داشته، در پاسخ به انتقاد کلیسا اعلام کرده که هر شیوه‌ی پزشکی که به بیماران "کمک" کند، باید مجاز باشد.

پرفسور ترن‌‌بال، رئیس تیم تحقیق در دانشگاه نیوکاسل در واکنش به مخالفت مسیحیان متعصب بریتانیا گفت:«ما یک هدف بیشتر نداریم. اگر می‌توانیم از درد و رنج عمری زندگی با بیماری‌های ژنتیکی بکاهیم و از ابتلای به بیماری جلوگیری کنیم. آیا با این‌کار در برابر خدا ایستاده‌ایم؟ نمی‌دانم، راستش اصلا برایم اهمیتی هم ندارد.»