1. رفتن به محتوا
  2. رفتن به مطالب اصلی
  3. رفتن به دیگر صفحات دویچه وله

دشواری‌های زندگی پناهجویان در افغانستان

حسین سیرت، کابل۱۳۹۳ آذر ۲۷, پنجشنبه

بیش از صد تن از شهروندان ایران، پاکستان، تاجیکستان، عربستان و عراق، روزهای دشواری را در کابل سپری می کنند. آن ها به دنبال پناهندگی در کشورهای غربی هستند.

https://p.dw.com/p/1E6qG
Flüchtlingsleben in Kabul
عکس: DW/H. Sirat

معصومه با خانواده اش در یک خانه سرد در کوه های کابل زندگی می کند. اعضای خانواده از ساده ترین امکانات زندگی محروم اند و یگانه دلیلی که سبب شده، آن ها زندگی دشوار در کابل را تحمل کنند، قبول درخواست پناهندگی در یکی از کشورهای غربی است.

این خانواده هشت ماه پیش پس از آن خانه و شهرش را در کویته پاکستان ترک کرد که حملات انتحاری و کشتارهای هدفمندانه ادامه زندگی را در آن جا ناممکن کرد. معصومه می گوید از نظر امنیتی هیچ تضمینی وجود نداشت و مردم نمی توانستند برسر کار، مکتب و یا حتا خرید به بازار بروند: «از نظر امنیتی زندگی کاملا دشوار شد و ما به طرف افغانستان آمدیم در حالی که زندگی در افغانستان هم زیاد خوب نیست اما ما مجبور شدیم این جا آمدیم».

کودکان این خانواده ها از تعلیم و تربیه محروم اند. آن ها به دلیل نداشتن تذکره افغانستان نمی توانند شامل مکتب های دولتی شوند. زمینه آموزش برای این کودکان در مکاتب خصوصی نیز میسر نیست. بسیاری این خانواده ها با فقر و تنگدستی روبرو هستند و نمی توانند برای آموزش کودکان شان پول بپردازند.

توهین و تحقیر

این پناهجویان در زندگی اجتماعی با مشکلات زیادی مواجه اند. آن ها نمی توانند به آسانی برای شان سرپناه پیدا کنند. غلام رضا یکی از این پناهجویان می گوید در مدت 11 ماه چهار بار از یک خانه به خانه دیگر کوچ کرده زیرا صاحب خانه و مردم محل وقتی می فهمند که این خانواده پاکستانی است، آن ها را طالبان خطاب می کنند و مورد توهین و تحقیر قرار می دهند: «بسیار زود زود کوچ می کنیم. وقتی ابتدا در خانه ای می رویم مردم فکر می کنند که ما از غزنی یا از وطن آمده ایم ولی وقتی می فهمند که ما پاکستانی هستیم، آب را به روی ما می بندند. به خانه های دیگر هم می رویم کسی به ما آب نمی دهند، می گویند این ها پاکستانی هستند».

خانواده های پناهجو می گویند در کوچه و بازار مردم فکر می کنند همه پاکستانی ها طالب هستند بنابراین برخورد درستی با آن ها نمی شود. شفیقه یکی از این پناهجویان گفت: «وقتی می گوییم از کویته پاکستان آمده ایم می گویند شما طالب هستید، هرکس همین را می گوید، ما از ترس طالب فرار کرده این جا آمده ایم اما می گویند شما طالب هستید».

اعضای این خانواده می گویند همسایه هایی که می دانند آن ها پاکستانی هستند، آب نمی دهند و دروازه های شان را برای گرفتن آب باز نمی کنند. مردان این خانواده ها به دلیل نداشتن تابعیت افغانستان نمی توانند کاری پیدا کنند. بسیاری این خانواده ها هیچ منبعی برای درآمد ندارند.

Flüchtlingsleben in Kabul
اطفال این پناهجویان در افغانستان اجاز شمولیت در مکاتب را ندارندعکس: DW/H. Sirat

کاهش پناهجویان

در حال حاضر بیش از صد تن از شهروندان کشورهای یاد شده در افغانستان زندگی می کنند و به دفتر کمیشنری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد درخواست پناهندگی داده اند.

امیر حمزه یک پناهجوی تاجکستانی می گوید تا دو سال پیش حدود 314 تن از شهروندان کشورهای مختلف به افغانستان آمده بودند اما بیشتر آن ها وقتی با دشواری های زیاد زندگی روبرو شدند، این کشور را ترک کردند و برای دسترسی به زندگی مصون تر به کشورهای دیگر رفتند.

به گفته امیر حمزه پناهجویانی که به افغانستان آمده اند این کشور را برای پناهنده شدن انتخاب نکرده اند، بلکه به دلیل تهدیدهایی که متوجه جان آن ها بوده، آسان ترین و نزدیک ترین راه انتخاب کرده و به این کشور آمده اند تا راهی برای زندگی در کشورهای پیشرفته تر بیابند. امیر حمزه می گوید: «این ها می خواهند به کشوری بروند که حداقل قانون پناهندگی داشته باشد، افغانستان قانون پناهندگی ندارد، این ها بی سرنوشت هستند و این ها هیچ اسنادی ندارند».

دفتر کمیشنری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد می گوید بیش از صد تن از پناهجویان از کشورهای مختلف در افغانستان به سر می برند و هرپناهجویی که واجد شرایط پناهندگی باشد در خواست های شان قبول می شود. نادر فرهاد سخنگوی دفتر کمشنری عالی پناهندگان ملل متحد در کابل گفت: «هرگاه شرایط پناهجویی، یا معیار پناهجو در وجود شان دیده شود، بدون شک به عنوان پناهجو در هر کشوری که باشد باید شناخته شود».

شماری از پناهجویانی که به افغانستان آمده اند و دلایل کافی برای پناهند شدن داشته اند، در یکی از کشورها قبول شده اند ولی آقای فرهاد می گوید شماری هم بوده اند که درخواست های شان رد شده است.

آقای فرهاد می گوید دفتر کمیشنری عالی پناهندگان مقداری از کمک ها را در اختیار این پناهجویان قرار می دهد و زمینه های تعلیم و تربیه و دسترسی به خدمات صحی را برای آن ها فراهم می نماید ولی او می گوید دسترسی به این کمک ها وقت گیر است.

عبور از قسمت بیشتر در این زمینه

بیشتر در این زمینه