خیابان استقلال در استانبول، خیابان زندگی و موسیقی
استانبول یکی از زندهترین شهرهای دنیا است و خیابان استقلال در این شهر نیز یکی از پر رفت و آمدترینها. این خیابان مرکزی شب و روز نمیشناسد و در هر فصل سال از صبح تا پاسی از شب شلوغ است.
خیابان استقلال استانبول یکی از زندهترین و پر رفت و آمدترین خیابانهای دنیاست که از هرگوشه آن سازی به گوش می رسد. این خیابان مرکزی شهر استانبول شب و روز، زمستان و تابستان نمیشناسد و از صبح تا پاسی از شب شلوغ است.
معماری زیبای بناهای تاریخی از جذبههای اصلی خیابان استقلال است.
کافههای خیابان استقلال در استانبول همیشه پر است. کسی مزاحم مردم نمیشود و محدودیتی برای پیر و جوان، حداقل تا آنجا که هدف تفریح و خوشگذرانی است، ایجاد نمیکند.
استقلال نامی است که در سال ۱۹۲۳ میلادی و با اعلام جمهوری ترکیه بر این خیابان گذاشته شد. در این خیابان یک و نیم کیلومتری، گذشته از بوتیک و کافه و مرکز خرید، گروههای موسیقی نیز شب و روز مشغول نواختن هستند.
گروههای موسیقی ایرانی سهم بسزایی در این میان دارند. شاهین نوازنده گیتار و خواننده گروه آمانژ میگوید در این جا مردم با علاقه میایستند، گوش میدهند و برخوردشان برای هنرمند دلگرم کننده است.
محسن نوازنده سه تار گروه آمانژ است. این گروه ترکیبی از موسیقی شرقی - غربی را با گیتار، سه تار و دف اجرا میکند. گروه آمانژ چند ماه در استانبول و سایر شهرهای ترکیه کنسرت اجرا کرد و سپس به ایران بازگشت.
ایلیا نوازنده دف گروه آمانژ و جوانترین عضو گروه است که تنها ۱۶ سال دارد.
گروه وندیدا یک گروه راک ایرانی است. اعضای این گروه میگویند در سفر به استانبول تجربه فراوانی اندوختهاند.
اعضای گروه وندیدا در چند ماهی که در ترکیه بودند توانستند از امکانات زیادی استفاده کنند. در استانبول استودیوهای متعددی وجود دارد که برای پولی نسبتا کم همه امکانات تمرین را در اختیار گروههای موسیقی قرار میدهد. سازهایی با کیفیت خوب و فضایی مناسب. نکته دیگری که گروه وندیدا را به شدت تحت تاثیر قرار داده امکان برگزاری کنسرت در کلاب هاست، آن هم بدون دردسر و ماجرا.
شقایق نوازنده درام گروه وندیدا میگوید به ترکیه آمده تا نواختن روی صحنه را تجربه کند. پیام او به دخترهای ایرانی این است که «از هیچ چیز نترسید. ما هیچ چیز کمتر از مردها نداریم و نباید بگذاریم محیط ایران اعتماد به نفس را از ما بگیرد.» شقایق که خود ریزنقش است می گوید نواختن درام کار مردانه نیست. ما دخترها هم با وجود جثه کوچکتر به خوبی از پس آن بر میآییم.
محمدرضا نوازنده گیتار و خواننده گروه وندیدا میگوید در تهران شرایط مطلوبی برای نوازندگی وجود ندارد: «ما بعد از تحمل سالها محدودیت تصمیم گرفتیم به نزدیکترین مقصد سفر کنیم. به جایی که به ما امکان اجرای موسیقیمان را بدهد. در استانبول صاحبان بار یا کلابها به موزیسینها احتیاج دارند. و این خیلی مهم است. در تهران کسی به موزیسینها احتیاج ندارد. رابطه صحنه و هنرمند یک رابطه دو طرفه نیست.»
سیاوش که ویلون، سه تار و پیانو هم میزند، میخواهد برای مدتی در ترکیه بماند. او میگوید حتی اگر زندگی در این جا سخت باشد، این مهم است که اجرای موسیقی در ترکیه با دغدغه ایران توام نیست. به او پیشنهادهایی هم برای کار به عنوان معلم ویولن و اجرا با گروه های دیگر شده است.
اگرچه زندگی درهرحال با پولی که مردم در خیابان میدهند زیاد ساده نیست، اما برای بیشتر هنرمندان این مهم است که مردم میایستند، گوش میدهند و در بیشتر موارد بدون پرداخت پول از کنار نوازندگان رد نمیشوند.
یکی از حرفهایترین گروههایی که در خیابان استقلال مینوازد گروه «نوری در بابل» (Light in Babylon) است. بازتاب فرهنگ و موسیقی بسیاری از کشورها را میتوان در موسیقی این گروه که به زبان عبری میخواند شنید.
میچال، خواننده این گروه، ایرانیتبار است. او در اسرائیل رشته هنر خوانده و در کشورهای مختلف از جمله هند، کرواسی، صربستان، بلغارستان و رومانی زندگی کرده است.
ژولین، گیتاریست گروه «نوری در بابل» پیش تر در یک نجاری کار میکرده است. او پس از مدتی شغلی را که کسالت بار میخواند رها کرده و راهی سفر شده است. در همین سفرها بوده که با میچال آشنا شده است.
یکی از دیدنیترین کنسرتهای خیابانی در این ترامواهای قدیمی برگذار میشود. هر از گاهی یک واگن آن را به اجرای کنسرت اختصاص میدهند. این ترامواها طول خیابان استقلال را میپیمایند و با حرکت آنها صدای موسیقی در سراسر خیابان پخش می شود.
شاید این فضای منحصر به فردشهر استانبول است که به هنرمندان پر و بال میدهد؛ فضایی که شرق و غرب، مدرن و تاریخی، بومی و جهانی را بهم آمیخته است. این کتابفروشی در قلب خیابان استقلال یک نمونه از این آمیزش منحصر به فرد است.