هما سرشار کار روزنامه نگاری را از ایران آغاز کرده و پیش از مهاجرت به آمریکا و ادامه تحصیل در این رشته، از روزنامه نگاران شهرت یافته بود. در برونمرز نیز او دست از فعالیت نکشید و با بسیاری از رسانه ها از جمله رادیو امید همراه با ایرج گرگین کار خود را دنبال کرد. گفت و گوی جنجال برانگیز او با شعبان جعفری در کتابی به همین نام بار دیگر نام او را نه تنها در برونمرز که در ایران بر سر زبان ها انداخت. نوروز امسال به سراغ هما سرشار رفتیم.
***********
خانم سرشار در سال نوی خورشیدی با وجود روی کار آمدن آقای روحانی، امیدی برای بهبود وضعیت روزنامه‌نگاران در ایران دارید؟
هما سرشار: می‌گویند سالی که نکوست از بهارش پیداست. از زمانی که آقای روحانی سر کار آمده‌اند تا به‌حال، آنچه ما شنیده‌ایم و خوانده‌ایم در مورد رویدادهایی که در ایران به وقوع پیوسته، چنین پدیده‌ای را نشان نمی‌دهد. در دوران ریاست جمهوری ایشان هنوز اعدام‌ها ادامه دارد، هنوز زندان‌ها پر است، هنوز روزنامه‌نگاران و خبرنگاران را تحت فشار می‌گذارند و آخرین‌اش نیز تعطیل شدن نشریه «آسمان» بوده. بنابراین چه امیدی باید داشت به این‌که تفاوتی کند با حکومت‌های سابق و یا اصولاً سیاستی که در قبال دگراندیشان و اهالی قلم دارند.
خانم سرشار یک خاطره در یاد ماندنی نوروزی دارید که همچنان در ذهنتان مانده باشد؟
ماندگارترین خاطرات نوروزی من نخستین برنامه‌ی تلویزیونی نوروزی بوده که در خارج از کشور بعد از انقلاب اینجا ساختیم و با نوار به داخل ایران فرستاده شد. خبرش را می‌شنیدیم که در شهرهای مختلف، در گوشه کنار ایران این نوارها را می‌برند. حتی در دهکده‌ها بار اسب و الاغ می‌کردند و می‌بردند. چون امکانات اینترنت و این‌ها که سی و چند سال پیش نبود. این یکی از بهترین پاداش‌هایی بود که من برای کار حرفه‌ای خودم گرفتم و همچنان هم به صورت یک برنامه کلاسیک نوروزی آن برنامه مانده که با همت آقای پرویز قریب افشار انجام شد. گروهی از ما که همان سال اول ورود به آمریکا بعد از انقلاب، اینجا دورهم جمع شده بودیم، با امکانات کم و محدودیت‌های زیادی که داشتیم، توانستیم این برنامه را درست بکنیم. یک برنامه نوروزی دو ساعته برای ایرانیان که در واقع الان نشان می‌دهد که در آن دوره ایرانیان خارج از کشور به‌خصوص در لس‌‌آنجلس مشغول چه کاری بودند.