آغاز فصل آبجوخوری در کافهباغهای سرسبز آلمان
نوشیدن آبجو در کافهباغهای سرسبز جزئی جداییناپذیر از دلگرمیهای آلمانیها در روزهای گرم سال محسوب میشود. این کافهباغهای ویژهی نوشیدن آبجو برای نخستینبار در ایالت بایرن برپا گردید و به سرعت فراگیر شد.
برای آلمانیها تابستان بدون آبجوخواری در کافهباغها یا بوستانهای دلباز (Biergarten) تابستان نیست. برپا شدن نخستین کافهباغهای آبجوخوری به سال ۱۸۱۲ میلادی در ایالت بایرن (باواریا) برمیگردد. این کافهباغها به سرعت به محبوبیت دست یافته و فراگیر شد.
طبق دستور آلبرشت پنجم، دوک باواریا، در سال ۱۵۵۳ میلادی تهیه آبجو فقط در بین روزهای ۲۹ سپتامبر تا ۲۳ آوریل مجاز و در ماههای تابستان به علت گرمای هوا ممنوع بوده است. در آن زمان تخمیر آبجو فقط در درجه حرارت بین ۴ تا ۸ درجه امکانپذیر بود و از آنجا که آبجوها پاستوریزه نبودند، بهسرعت فاسد میشدند.
آبجوسازیهای شهر مونیخ برای اینکه بتوانند در ماههای تابستان نیز آبجو بسازند و بفروشند، زیر زمینهایی را در حومه شهر و در کنار سواحل زیبای رود "ایزار" احداث کردند.
آنها برای اینکه درجه حرارت انبارهای خود را باز هم کاهش دهند، در کنار ساختمانها درختهای بلوط کاشتند تا بتوانند از یک سو از سایه درختان استفاده کنند. انتخاب درخت بلوط برای این کار به خاطر آن بود که ریشه این درختان نسبتا سطحی است و صدمهای به بنا وارد نمیکند.
به مرور زمان در زیر سایه درختان نیمکتهایی نیز برای میهمانان قرار گرفت تا آنها بتوانند در فصل گرما در سایه خنک و در زیر درختان آبجو بنوشند. به زودی این کافهباغها با استقبال مردم روبرو شد.
کافهباغهای اطراف شهر که آبجو عرضه و سرو میکردند، بهویژه در ماههای فصل تابستان باعث کسادی کار آبجوسازیهایی شد که در درون شهر مونیخ باقی مانده بودند.
با شکایت آبجوسازهای شهر مونیخ ماکسیمیلیان اول (تصویر)، پادشاه وقت بایرن در روز ۴ ژانویه ۱۸۱۲ دستور داد که کافهباغها میتوانند کماکان در بیرون شهر آبجو بفروشند، اما اجازه فروش و سرو غذا را ندارند.
فرمان ماکسیملیان مبنی بر عدم اجازه فروش غذا از استقبال مردم نکاست و آنها غذای خود را همراه بردند؛ رسمی که تا امروز هم پا برجاست و در بسیاری از کافهباغها قسمتی را به آنهایی که غذا همراه خود دارند، اختصاص دادهاند.
گنجایش کافهباغ در "باغ انگلیسی" شهر مونیخ در نزدیکی برج چینی نزدیک به ۷ هزار نفر است و دومین کافهباغ بزرگ در نوع خود در این شهر محسوب میشود.
به مرور زمان کاربری بسیاری از ساختمانهای قدیمی بازمانده از دوران قرون وسطی در آلمان تغییر کرد و بسیاری از آنها به رستوران و کافهباغهایی برای نوشیدن آبجو تبدیل شدند.
کافهباغهایی که ویژه نوشیدن آبجو بودند اما به ایالت بایرن محدود نشدند. برلینیها نیز به زودی لذت نوشیدن آبجو در زیر سایه درختان را کشف کردند. البته این کافهباغها در گذشته تنها فضایی برای نوشیدن آبجو نبودهاند. در بسیاری از آنها نوشیدن آبجو همراه با نمایش تئاتر یا اجرای موزیک زنده بود. نمایی از یکی از کافهباغهای برلین که گنجایش پذیرایی از ۶۰۰ میهمان را دارد.
از آنجایی که بسیاری از این کافهباغها در خارج از شهر قرار دارند، بعد از پیادهروی یا دوچرخهسواری محل مناسبی برای رفع خستگی، نوشیدن آبجو و صرف غذا هستند.
حتی در ارتفاعات آلپ نیز کافهباغهای ویژهی نوشیدن آبجو رونق دارند. این کافهباغ در ارتفاع ۲۹۰۰ متری قرار دارد و مرتفعترین کافهباغ در آلمان برای نوشیدن آبجو است.
این کافهباغها محیطهایی خانوادگی و همچنین میزبان نسلهای گوناگون و جمعیت پیر و جوان هستند و از این رو از جذابیت خاصی برخوردارند.
در تابستان کافهباغها مملو از جمعیت است و تا دیروقت از میهمانان پذیرایی میشود.
در سالهای اخیر در رقابت با ایالتهایی در آلمان که "ملکه شراب" انتخاب میکنند، در ایالت بایرن نیز هر سال "ملکه آبجو" انتخاب میشود. ملکه آبجو باید حداقل ۱۸ ساله باشد و اهل ایالت بایرن. تصویری از ملکه آبجو بایرن (راست) در سال ۲۰۱۴.