Pop-art “Made in Germany”

Od roku 1964 kilku berlińskich artystów skupiło się w producenckiej galerii "Großgörschen 35", by prezentować tu swoje prace. Malarz Hermann Albert wystawił swoje obrazy po raz pierwszy w 1967 r. w pomieszczeniach w Berlinie-Schöneberg. Obraz "Frau 7" należy do serii prac z motywami kobiet.

Niemiecki wariant pop-artu narodził się w Düsseldorfie. Gerhard Richter ukuł pojęcie "German Pop". Wraz z innymi malarzami tego pokolenia, jak Sigmar Polke, Konrad Lueg czy Manfred Kuttner zorganizował 11.5.1963 w Düsseldorfie pierwszy pokaz prac z tego nurtu. Okrzyknięto je kapitalistycznym realizmem.

Młodzi artyści krytycznie i ironiecznie postrzegali mieszkańskie środowisko: jego gust, upodobania, ducha czasów powojennych. Obraz "Pan i pani S." Konrada Luegsa przedstawia parę małżeńską bez rysów twarzy, za to z wzorzystą tapetą w tle. Obraz malowany jest temperą, rodzajem farby używanej przede wszystkim w średniowieczu w malarstwie przedstawiającym świętych.

Obok krytycznego przedstawiania powojennej rzeczywistości pop-art był także odskocznią od malarstwa abstrakcyjnego. Konrad Klapheck był jednym z pierwszych malarzy, który zaczął malować figuratywnie. Jako motywy wybierał przedmioty użytkowe: malował je realistycznie lecz z zachwianymi proporcjami.

"Cud gospodarczy" młodej Republiki Federalnej przysporzył już w latach 50. XX w. pozwolił niemieckiemu społeczeństwu posmakować dobrobytu. Christa Dichgans z Berlina, jedna z niewielu kobiet w pop-artowskim środowisku artystycznym, używała zabawek jako motywów w swych obrazach. W 1966 r. wyjeżdza na rok do Nowego Jorku. Dziś żyje w Berlinie i na południu Francji.

W połowie lat 60. absolwenci ASP w Düsseldorfie pokazują German Pop-Art w Berlinie Zach. W roku 1964 artyści zakładają tam własną galerię "Großgörschen 35". Werner Berges był członkiem kolektywu tej galerii i do dziś uważany jest za jednego z najważniejszych przedstawicieli niemieckiego pop-artu. W jego obrazach często pojawiają się postacie kobiet, które maluje w czystych, postawowych kolorach.

Pop-art był świadomą kontrą do abstrakcyjnej sztuki lat powojennychwar ein bewusster . Die Künstler fingen wieder vermehrt an gegenständlich zu malen und auch Objekte in ihrer Kunst zu verwenden. Manfred Kuttner bemalte 1963 eine Schreibmaschine mit fluoreszierender Temperafarbe. Nur zwei Jahre später zieht sich Kuttner aus dem Kunstbetrieb zurück und arbeitet in einer Lackfabrik.

Na starówce w Düsseldorfie w roku 1967 otwarto lokal "Creamcheese", którego wnętrza aranżowali tacy artyści jak Heinz Mack czy Günther Uecker. Instalacje wideo były autorstwa Ferdinanda Kriweta. "Creamcheese" szybko stał się kultowym miejscem spotkań artystów z całej Nadrenii.

Po roku 1945 Frankfurt nad Menem leżał w amerykańskiej strefie okupacyjnej. Amerykańskie wpływy dały się odczuć także we frankfurckich kręgach artystycznych. Artyści tacy jak Peter Roehr odcinali się od niemieckiego pop-artu. Ich prace były bliższe pop-artowi z USA: cechował je minimalizm, seryjność, krytyczne spojrzenie na reklamę.

Czwartym ośrodkiem pop-artu w RFN w latach 60. było Monachium. Grupy artystyczne WIR i SPUR połączyły się w 1965 r. tworząc nową grupę GEFLECHT. Skupieni tam artyści byli zaangażowani politycznie, co obrazują np. kolaże Floriana Köhlera. Częste motywy to reklamy Coca Coli czy temat wojny wietnamskiej.

Także Wolf Vostell sięgał w swoich pracach do temtaów politycznych. Z roku 1968 pochodzi obraz "Dutschke". Fotografię przywódcy studenckiej rewolty w Berlinie Vostell spreparował tworząc samodzielne dzieło. Podobnie interpretował temat wojny wietnamskiej czy mur berliński.

Reinhold Heller był członkiem monachijskiej grupy GEFLECHT. Jego obraz "Auto" jest klasycznym przykładem pop-artu: w swej kolorystyce, formie i doborze motywu. Muzeum Sztuki Schirn we Frankfurcie prezentuje niemiecki pop-art na wystawie "German Pop" jeszcze do 8 lutego 2015.