برنامه کودک در رادیو ایران، نهضتی برای کودکان • بخش چهارم

من خیلی از همه‏ی شما ممنون‏ام. خیلی لطف کردید. فقط یک سئوال کوچک از خانم مطلوبی دارم. خانم مطلوبی، شما چرا اسم‏تان را عوض کردید و آن اسمی که از کودکی در ذهن همه مانده بود، به جای سوسن مطلوبی شد سروش ایزدی؟

سوسن مطلوبی: من به خاطر این‏که ردیف آوازی را یاد بگیرم، دیگر در برنامه‏ی کودک رادیو نخواندم. بعدها زمانی که پزشک بودم و داشتم تخصص کودکان را می‏خواندم و در بیمارستان کار می‏کردم، می‏دیدم که گاهاً برای مردمی که از اقصی‏ نقاط ایران به بیمارستان مراجعه می‏کنند، قابل قبول نیست که پزشکی که الان دارد آن‏ها را معالجه‏ می‏کند، خواننده است. آن موقع، برای‏شان این مسئله کمی سنگین بود.

برای همین، من در پی پیدا کردن یک نام هنری بودم که آن موقع در "گلچین هفته"، آقای هوشنگ ابتهاج، "سروش ایزدی" را به من پیشنهاد کردند و من هم این اسم را برای خودم گذاشتم. برای این‏که کاملاً کار هنری‏ام را از کار پزشکی جدا کنم.

دلیل دیگر هم این بود که می‏خواستم بدانم فقط یک نام، بدون تیتر دکتر، چه اثری روی مردم دارد. چون مردم خیلی به تیتر و عنوان آدم‏ها، بدون این‏که به درون‏شان فکر کنند، توجه می‏کنند. بنابراین من می‏خواستم بدانم با یک صدا، با یک اسم ساده‏ی سروش ایزدی، چه اثری می‏توانم روی مردم داشته باشم و خُب به آن خواسته‏ام هم رسیدم.

همه می‏دانند خانم ایزدی و خانم سیما بینا چه‏کار می‏کنند. می‏خواهم از آقای داریوش پیرنیا بپرسم…

سیما بینا: من می‏توانم یک چیز کوچک را یادآوری کنم؟

خواهش می‏کنم.

سیما بینا: برای همه جالب است؛ آقابیژن بدانند، داریوش جان بدانند که چقدر صمیمانه من الان دارم صحبت می‏کنم. آهنگ "مجنون نبودُم" را که من بعدها در برنامه‏ی گل‏های صحرایی خواندم، آقای دکتر معین‏افشار به من یاد دادند. این آهنگی که این‏قدر محبوب و مطلوب شد و من راه کار موسیقی و گل‏های صحرایی و محلی‏ام را مدیون همین تشویق‏های آقای داوود پیرنیا هستم. این را باید در این‏جا می‏گفتم.

خیلی ممنون. خیلی خوب شد که شما گفتید که یادی هم از آقای دکتر معین‏افشار کرده باشیم. آقای داریوش پیرنیا، می‏دانیم که شما پیش از انقلاب، در ایران، استاد دانشکده‏ی علوم ارتباطات بودید، در مطبوعات کار می‏کردید. ولی نمی‏دانیم پس از انقلاب چه کاری را دنبال می‏کردید.

داریوش پیرنیا: آن موقع در وزارت امور خارجه هم بودم. الان ما در امریکا، یعنی خانواده‏ی ما، من و منصوره و آقاداریا مشغول یک کار خیلی بزرگی هستیم و آن جمع‏آوری تمام برنامه‏های گل‏های جاویدان، گل‏های رنگارنگ، شاخه‏ گل، گل‏های صحرایی، گلچین هفته و تکنوازان هستیم. این مجموعه تا به حال به سه‏هزار قطعه و برنامه رسیده است. اضافه بر آن، ۱۰۰ سال موسیقی اخیر ایران از زمان درویش خان تا به‏حال را هم جمع کرده‏ایم و ادیت کرده‏ایم. البته ادیت را داریا و منصوره انجام می‏دهند. این مجموعه را در یک آی‏پد جا داده‏ایم. یعنی ادبیات یک کشور، موسیقی یک کشور، به اضافه‏ی تکنولوژی پیشرفته‏ همه در یک‏جا جمع شده‏اند.

از این بابت، ما خیلی خوشحال‏ایم. وقتی مرحوم پدرم، می‏فرمودند: «باید گل‏ها جهانی بشود»، این بهترین وسیله‏ی جهانی شدن گل‏ها بوده است.

از آقای بیژن پیرنیا هم بپرسم که بعد از این‏که برنامه‏ی کودک را رها کردید، چه رشته‏ای را ادامه دادید؟ در چه کاری تبحر دارید و حالا چه‏کار می‏کنید؟

بیژن پیرنیا: من بعد از برنامه‏ی کودک، تحصیلات‏ام را ادامه دادم. دبیرستان تمام شد، رفتم حقوق خواندم و تحصیلات‏ام را در آن رشته تا لیسانس ادامه دادم و تمام شد. بعد به استخدام بانک مرکزی درآمدم و ادامه‏ی خدمت دادم تا سال ۸۲ که بعد از ۳۱ سال بازنشسته شدم. الان هم بازنشسته هستم و مشغول مطالعه‏ی کتاب و با پسرم مشغول حرکت و ورزش و سلامتی…

الهه خوشنام

تحریریه: فرید وحیدی