Beteja për politikën e reformave të Evropës

Çfarë kanë të përbashkët Franca dhe Spanja? Të dyja vendet kanë vuajtur rëndë nga kriza financiare dhe ajo e borxheve, Spanja, më shumë se Franca. Politika e konsolidimit e BE-së e ka acaruar popullsinë. Krerët e këtyre vendeve, si kryeministri konservator spanjoll Mariano Rajoy dhe ai socialist francez François Hollande, u përpoqën disa kohë, me gjithë dallimet e tyre politike, ta dobësonin kursin evropian të kursimeve të mbështetur dhe nga Italia. Sfidantja kryesore e tyre: kancelarja gjermane Angela Merkel. Po sot? Sot, Franca dhe Spanja janë në anë të ndryshme: Rajoy mundi t'u thoshte bashkëatdhetarëve të tij gjatë vizitës së Merkel, se përpjekjet ia vlejtën. Spanja po rimëkëmbet përsëri. Nga presioni gjerman apo sepse e kuptoi vetë, Rajoy kaloi dikur në një linjë me kancelaren Merkel dhe thotë tani se pa konsolidim dhe reforma, nuk ka rritje ekonomike. Ndryshe qëndron puna në Francë.

Hollande mendon si Montebourg

Edhe pse Hollande e largoi ministrin e majtë të Ekonomisë Montebourg Arnaud, që ishte kundër masave të kursimit dhe e quante politikën e konsolidimit si absurde dhe të padrejtë, ky vendim i Hollandë kishte të bënte vetëm me rivendosjen e autoritetit të vet. Nga pikëpamja përmbajtësore ai mendon si Montebourgu.

Deri më sot, presidenti francez druhet të ndërmarrë reforma ekonomike të gjera dhe nuk humb asnjë rast që të ndërhyjë në impulset e rritjes ekonomike. Rezultati i këtyre politikave: deficiti buxhetor dhe papunësia mbeten të larta, ekonomia franceze vuan nga një dobësi e përhershme, që në perspektivë afatgjatë mund të bëhet edhe më keq. Prej shumë vitesh aftësia e Francës për konkurrencë dhe bashkë me këtë pjesa në tregun botëror e këtij kombi dikur të fortë dhe të larmishëm industrial është në rënie të shpejtë. Saktësisht të njëjtat probleme ka edhe Italia, por kryeministri Matteo Renzi, edhe ky socialist, përsërit të njëjtin vajtim në lidhje me kursin e ekzagjeruar "gjerman" të kursimit, i cili duhet që patjetër të zbutet. Asnjë fjalë nuk thuhet që kjo politikë lidhet me vendimet e përbashkëta të BE-së.

Pushimi nuk është gjendje e përhershme

BE është mjaft e durueshme me vendet e dobëta. Komisioni u jep atyre, për shembull, gjithmonë e më shumë kohë për t'i sjellë deficitet e tyre në nivelet e lejuara. Edhe Banka Qendrore Evropiane po bën shumë për t'u dhënë ekonomive të tyre kohë për reforma. Por ato duhet ta përdorin atë. Kurse politikanë si Hollande dhe Renzi e ngatërrojnë pushimin me një gjendje të përhershme. Sipas mendimit të tyre, shteti duhet të kujdeset për kërkesën, pikërisht ky shtet që është tani në borxh pothuajse kudo në Evropë. Po ashtu ato thonë në mënyrë të përsëritur që Gjermania duhet të rrisë me vendim qeverie pagat, gjë që do ta bëjë që të jetë më pak konkurruese, ndërkohë që vendet e dobët mund të forcohen ekonomikisht në përputhje me rrethanat. Edhe nga radhët e Komisionit dalin thënie për një "çekuilibër" gjoja të dëmshëm në Evropë.

Bën dhe ndryshe

Në rast se supozojmë një herë se ky çekuilibër do të nivelohej, ky do të ishte një nivelim drejt fundit! E gjithë Evropa do të binte në konkurrencë me Kinën, Shtetet e Bashkuara dhe Brazilin, ajo do të humbiste pjesë tregu dhe pasuri. E vërteta është se Franca, Italia dhe vende të tjera nuk mund t'u shmangen reformave të thella. Probleme të mëdha në Francë janë për shembull se aty punohet 35-orë në javë, mosha e daljes në pension është e ulët dhe niveli i lartë i pjesëmarrjes së shtetit, në Itali apo tregu i ngurtë i punës.

Por se pavarësisht krizës bëhet dhe ndryshe tregojnë jo vetëm sukseset e para në Spanjë. Irlanda me ndihmën e BE-së është stabilizuar përsëri. Dhe vendet baltike dolën - pas ombrellës së shpëtimit vetë nga këneta. E lehtë kjo nuk ishte në asnjë rast, por e nevojshme. Por kancelarja Merkel me vendin e saj shembull, duhet të jetojë me një ironi të ligë: reformat kryesore ne Gjermani i nisi para saj një kancelar social-demokrat. Kurse qeveria aktuale gjermane po i vë përsëri në lojë këto përparësi konkurruese me pensionin për nënat, mundësinë e daljes në pension të parakohëshëm dhe pagën minimale. Gjermania për fakt të keq nuk është më për politikën e kursimit, për të cilën jashtë vendit pjesërisht u admirua dhe pjesërisht u kritikua.