وضعیت فوتسال زنان در ایران • گفت‌وگو با شهرزاد مظفر
۱۳۹۰ آذر ۲۱, دوشنبه
دویچه وله: خانم مظفر پنج ماه است که از پایان مسابقات فوتبال جام جهانی ۲۰۱۰ بانوان می‌گذرد. شما در گفت‌وگویی که در آن زمان باهم داشتیم، به این نکته اشاره کردید که فوتبال زنان ایران باید از ژاپن الگوبرداری کند. در این مدتی که از آن زمان گذشته تا به‌حال چه اقداماتی در مورد این الگوبرداری از فوتبال ژاپن در فوتبال زنان ایران انجام شده است؟
شهرزاد مظفر: همین که تیمی از قاره‌ی آسیا توانسته قهرمان جهان شود، در تمام تیم‌های کشورهای آسیایی اثر مثبت می‌گذارد و موجب این اعتماد به‌نفس در تیم‌های آسیایی می‌شود که می‌توانند با تیم‌های مطرح جهان مقابله کنند. این نشان می‌دهد که با برنامه‌ریزی، تعیین هدف و حرکت در مسیر‌های درست همه چیز امکانپذیر است و می‌توان به اهداف رسید. باید حتماً یک تیم کارشناسی تشکیل شود. ببینند ژاپن چه مسیری را طی کرد، از چه زمانی شروع کرد و چه گونه گام برداشته که به این موفقیت بزرگ رسیده. من فکر می‌کنم که همیشه باید موفقیت‌های دیگران را خیلی خوب رصد کرد و بعد با شرایط و امکانات خود تطبیق داد.
بشنوید: گفت‌وگو با شهرزاد مظفر، سرمربی تیم ملی فوتسال زنان ایران
در مورد فوتبال بانوان ایران ورزش‌دوستان ایران به خاطر دارند که فدراسیون فوتبال چه قدر با فیفا به قول معروف چک و چانه زد برای موضوع حجاب فوتبالیست‌های ایرانی که سرانجام این مسئله نیز با ناکامی مطلق برای فدراسیون فوتبال ایران به پایان رسید. فوتبالیست‌های زن ایران در بازی مقابل اردون به خاطر حجاب‌شان اصلاً قبل از شروع مسابقه حذف شدند. آیا تاکتیک چانه‌زنی با فیفا در مورد فوتسال بانوان ایران تفاوت دارد، در مقایسه با فوتبال بانوان ایران؟ آیا در فوتسال که در سالن برگزار می‌شود، نحوه حجاب ورزشکاران زن ایران طور دیگری است و فرق دارد؟
نه، کاملاً عین هم است. یعنی در واقع مقررات فیفا مسئله حجاب در رابطه با هر دو ورزش یکسان است. البته واقعاً خیلی تأسف‌برانگیز بود که نگذاشتند تیم ایران مقابل اردن بازی کند. ولی نکته‌ای که می‌خواهم بگویم این است که بعد از آن سه چهار جلسه برگزار شد که خانم دکتر شجاعی نایب رئیس فدراسیون فوتبال ایران حتی با خود آقای سپ بلاتر، (رئیس فیفا) شخصاً از نزدیک صحبت کردند و این مسئله را خیلی جلو بردند. همین الان هم که من با شما صحبت می‌کنم، خانم شجاعی در مالزی هستند در نشستی که با حضور مسئولان فیفا برگزار می‌شوند. فکر می‌کنم مذاکرات همانجا ادامه پیدا کند. در صحبتی که خود من با خانم شجاعی داشتم، به نظرم می‌آید که نظر فیفا خیلی مثبت شده و دارند کمک می‌کنند به این که ما بتوانیم با حجاب در مسابقات بین‌المللی شرکت کنیم. من فکر می‌کنم که این مسئله قابل حل است.
اما مسئله‌ای که باید شفاف راجع به آن صحبت کرد، نکته‌ی ایمنی استفاده از حجاب در فوتسال و فوتبال بانوان است. از دیدگاه ایمنی و پزشکی امکان دارد که حجاب باعث خفگی ورزشکارها شود. تحت این چارچوب دیگر هیچ فضای چانه‌زنی و رایزنی وجود ندارد.
ببینید، در واقع فیفا این ایراد را به لباس قبلی ما گرفته بود که مقنعه بود و می‌گفتند ممکن است طوری کشیده شود که ایجاد خفگی کند. ولی بعد از این ما لباس‌ها را کمی تغییر دادیم، بطوری که دیگر این پوشش گردن متصل به مقنعه نبود. ولی البته دوباره ایراد گرفتند. من فکر می‌کنم که این ایراد خیلی ایراد به‌جایی نبود. من با استدلال هم به شما بگویم: در زمستان در مسابقات اروپایی هم خیلی از آقایان را می‌بینید که این‌ها زیر پیراهن فوتبال‌شان یک بلوز یقه اسکی می‌پوشند که حتی به نظر من بعضی از یقه‌ها از پیراهن‌های ما هم بلندتر است. بنابراین چه طور آنجا فیفا ممانعت نمی‌کند.
چندی پیش خانم شجاعی نایب رئیس فدراسیون فوتبال ایران و مسئول فوتبال و فوتسال بانوان ایران میهمان عادل فردوسی‌پور در برنامه‌ی تلویزیونی «۹۰» بود. خانم شجاعی اذعان کرد که در برنامه‌های پنج ساله‌ی او یکبار نیز دعوت شدن از سوی عادل فردوسی‌پور و حضور در برنامه‌ی تلویزیونی جمهوری اسلامی قرار داشته. آیا مطبوعات داخل ایران ورزش زنان ایران را به قول معروف این قدر کم تحویل می‌گیرند که حضور در برنامه‌ی تلویزیونی برای ورزش زنان ایران یک نوع افتخار محسوب شود؟
ببینید، برنامه‌ی «۹۰» بسیار برنامه‌ی محبوب و پربیننده‌ای است، یعنی به نظر من رفتن به برنامه‌ی «۹۰» یک تبلیغ بسیار بزرگ برای فوتبال و فوتسال بانوان بود. حتی توانست تا حدودی به خیلی‌ها بشناساند که اصلاً فوتبال و فوتسال بانوان در ایران وجود دارد؛ در خود همین ایران. برای این که خیلی‌ها حتی در همین حد هم نمی‌دانند که یکسری از دختران دارند اینجا فوتبال و فوتسال بازی می‌کنند. معذرت می‌خواهم که این حرف را می‌زنم، اصولاً عادت ندارم به جای دیگران پاسخگو باشم. یعنی این حرفی است که خانم دکتر شجاعی زده‌اند و من فکر می‌کنم که بهتر است از خودشان سئوال شود. چون نظر هر کسی برای خودش محترم است. اگر من خودم این حرف را زده بودم، شاید الان می‌توانستم یک جواب قانع‌کننده به شما بدهم. ولی چون حرف را فرد دیگری زده، الان نمی‌توانم پاسخ مناسبی به شما بدهم.
حق با شماست خانم مظفر. اما این نکته فوق‌العاده تعجب‌انگیز است که نماینده‌ی فوتبال و فوتسال بانوان ایران از مجری برنامه برای دعوت شدن به برنامه این قدر تشکر کند و این دعوت را به‌عنوان یک افتخار توصیف کند.
به‌هرحال این مسئله را از این زاویه هم می‌شود نگاه کرد که الان ب ۱۳ـ ۱۲ سال است که برنامه‌ی «۹۰» دارد می‌رود روی آنتن و دارد پخش می‌شود و تا الان حتی یک ثانیه هم در رابطه با فوتبال و فوتسال زنان در این برنامه صحبت نشده بود. بنابراین من فکر می‌کنم حالا اگر از کلمه‌ی افتخار نگوییم، ولی موفقیت خوبی بود.
اجازه دهید در پایان پرانتزی را که در ابتدای این گفت‌وگو باز کردیم، دوباره ببندیم. خانم مظفر در فوتبال و فوتسال بانوان ایران تا چه مقدار دستاوردهای فنی در مورد پیشرفت فوتبال زنان، در رابطه با آنچه در جام جهانی بانوان ۲۰۱۱ مشاهده شد، مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفته و تا چه مقدار به قول شما الگوبرداری دارد می‌شود از این دانش روز فوتبال زنان در داخل ایران؟
ببینید، باید بشود. من باز می‌گویم که از طرف خودم می‌توانم صحبت کنم، اما این موفقیت تأثیر خیلی زیادی حداقل در روحیه من گذاشت. یعنی من را تکان داد به عنوان یک مربی که می‌توانم به آرزوهای بزرگی فکر کنم و فکر کنم که حتماً تحقق‌پذیر هستند. من از ژاپن می‌توانم این را یاد بگیرم. یعنی وقتی نگاه می‌کنم به سابقه‌ی تیم ژاپن و می‌بینم که این‌ها چه گونه آهسته آهسته و پله پله پیشرفت کرده‌اند، فکر می‌کنم چرا ما نباید بتوانیم. حتماً ما هم می‌توانیم این کار را انجام دهیم. چون من به استعدادهای دختران ایران اعتقاد کامل دارم و فکر می‌کنم ما به اندازه‌ی کافی نیرو برای رسیدن به قله‌های افتخار، حداقل در آسیا، را داریم.
تا چه حد کار و فعالیت روزمره‌تان در فوتبال و فوتسال تحت تأثیر دستاوردهای جام جهانی ۲۰۱۱ قرار گرفته است؟ به‌عنوان مثال آیا نحوه و شیوه‌ی تمرینات‌تان عوض شده؟
من در رابطه با تیم ملی فوتبال صحبتی نمی‌کنم. اعضای کادر فنی تیم ملی فوتبال باید آنجا صحبت کنند. اما ببینید، همیشه موفقیت‌های دیگران به من خیلی انگیزه داده است. مسلماً این طور است. من الان برای اداره‌ی تیم ملی فوتسال خب خیلی کمک می‌گیرم از همکاران، از دوستان و از کسانی که دوروبر من هستند و همین طور از فدراسیون. این باعث می‌شود که وقتی هدفی به این بزرگی برای خودم تعریف می‌کنم، برای تیم ملی تعریف می‌کنم که باید حتماً در مسابقات ازبکستان قهرمان شود و می‌دانم که آنجا حریفی مثل ژاپن وجود دارد که فوتبالش رفته قهرمان دنیا شده، مسلماً من باید انرژی‌ام را دو برابر، سه برابر و چهار برابر کنم. نه تنها خودم، بلکه تیم‌ام و همین طور بازیکنان و تلاش‌مان باید دو چندان شود.
از آن موقع به بعد من سعی کردم سیاستی که تیم را اداره می‌کند و استراتژیی که تیم را اداره می‌کند، آن را تغییر دهیم و خیلی حرفه‌ای‌تر فکر کنیم. هرچند که فاکتورهای حرفه‌ای‌گری ممکن است وجود نداشته باشد و ما واقعاً فوتبال و فوتسال حرفه‌ای در رابطه با دختران در ایران نداشته باشیم، ولی من از بچه‌ها خواسته‌ام که بتوانیم حداقل حرفه‌ای فکر کنیم. الان می‌توانم بگویم که در تیم ملی فوتبال کم کم داریم ما این دیدگاه را در بچه‌ها به‌وجود می‌آوریم که کمی جهانی و کمی آسیایی فکر کنند و کمی بین‌المللی فکر کنند، کمی سقف رؤیاهای‌شان را بالاتر ببرند. فقط به داخلی فکر نکنند، به لیگ ایران فکر نکنند. و این با همکاری فدراسیون امکانپذیر است. چون واقعاً فدراسیون الان برای تیم ملی فوتسال ما خیلی دارد زحمت می‌‌کشد. می‌توانم بگویم برنامه‌هایی که تا الان کادر فنی فوتسال به فدراسیون داده، مو به مو اجرا شده است. من احساس می‌کنم که یک کار دو طرفه است. الان من احساس خیلی خوبی در رابطه با تیم ملی فوتسال دارم. احساس می‌کنم در مسیر درستی افتاده‌ایم و حرف همدیگر را می‌فهمیم. فکر می‌کنم اگر از یکجایی تیم ملی فوتسال ایران بتواند فرض کنید برود به فینال مسابقات ازبکستان یا بتواند قهرمان آسیا شود، یک دریچه‌ی جدیدی به روی ما باز می‌شود، هم به روی فوتبال و هم به روی فوتسال.
مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: شهرام احدی