بخت ورزشکاران زن ایران در المپیک ۲۰۱۲ لندن • گفت‌وگو
۱۳۹۱ اردیبهشت ۲۴, یکشنبه
بشنوید: گفت‌وگو با تونیا ولی اوغلی درباره ورزشکاران زن ایران در المپیک لندن
دویچه وله: خانم ولی اوغلی در آستانه‌ی بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن هستیم. کاروان ورزشی ایران در این مسابقات با ملی‌پوشان بانوی ورزشکار نیز حضور خواهد یافت. با توجه به تمام محدودیت‌هایی که برای آنان در راه کسب سهمیه المپیک وجود داشته، حد و میزان انتظارات از ورزشکاران زن ایرانی در المپیک ۲۰۱۲ لندن را چطور ارزیابی می‌کنید؟
تونیا ولی اوغلی: همان طور که گفتید دختران ورزشکار ایران سهمیه‌هایی که در این دوره از المپیک گرفته‌اند، براثر موفقیت‌های ورزشی در مسابقات انتخابی که داشتند، بوده‌که این خود جای خوشی و خوشحالی‌ست که مثلاً مینا شهسواری در بازی‌های تنیس روی میزش در مقابل حریفانش بازی‌های خیلی خوبی ارائه داده که توانسته است خودش را بالا بکشد و در رده‌‌بندی جهانی هم بالا آمده و الان برای اولین بار در تاریخ تنیس روی میز ایران اولین دختری‌ست که در المپیک با سهمیه دارد شرکت می‌کند. یا در تکواندو سوسن حاجی‌پور را داریم که بعد از طلایی که در بازی‌های آسیایی گرفته، در اینجا هم می‌تواند عرض‌اندام کند. یا همین طور قایقرانی ما آرزو حکیمی را داریم، دختر جوان ۱۷ساله، که من خیلی دوست دارم تشویق شود، برای اینکه کسی‌ست که بیش از سه سال سابقه‌ی قایقرانی ندارد، ولی از آنجایی که قبلاً شناگر بوده، من این را تأکید می‌کنم یعنی یک ورزش پایه‌ای را پیش برده، امروز به اینجا رسیده و شانس‌های خوبی هم دارد. او در آخرین دور مسابقاتی که شرکت کرد، جزو ۱۰ سریع‌ترین قایقرانان دنیا شناخته شده است. ممکن است در المپیک مقام نیآورد، ولی این خودش یک گام به جلوست. این‌ها از دسترنج زحمات فردی این دختران ورزشکار است.
آیا اصلاً بخت واقعی کسب مدال برای ملی‌پوشان بانوی ورزشکار ایرانی در المپیک ۲۰۱۲ لندن وجود دارد؟
در رابطه با مدال ببینید اگر خیلی ورزشی قضیه را بررسی کنیم، خیلی راحت می‌شود فهمید که مثلاً رکورد پرتاب وزنه لیلا رجبی خیلی فاصله دارد و رقبای خیلی زیادی دارد و اینجا مجعزه یا دعا کمک نخواهد کرد که یکدفعه پرتاب این ورزشکار ما خیلی بیشتر شود. در ورزش‌های دو نفره، مثلا تنیس روی میز ممکن است که زمانی ورزشکاری بازی‌های خیلی خیلی خوب ارائه دهد، با بدشانسی و بازی بد طرف مقابل روبه‌رو شود و در جدول با بُرد و باخت‌هایی که از قبل پیش‌بینی نمی‌شد، بتواند بالا برود. یا مثلاً این مسئله ممکن است در تکونداو هم باشد. شما کافی‌ست یک لحظه غافل شوی و خطا پوئنی به رقیب‌ات دهد و یا برعکس، از همین لحظات خوب استفاده کنی و بتوانی بُرد خوبی را به پای خودت بگذاری. متأسفانه دختران‌مان تا جایی که من دنبال کرده‌ام شانس رکورد و شانس مدال ندارند، مگر این که مثلا در تیراندازی یک وقت پوئن‌هایی که ورزشکار ما بیآورد، در بهترین و عالی‌ترین شرایط خودش باشد و بتواند خودش را خیلی خوب در جدول بالا بکشد.
شما در دوران قبل از انقلاب ایران در پیکارهای بین‌المللی و ملی برای شنای ایران حضور داشتید. اگر شرایط و وضعیت آن موقع را یک مقدار، هرچند که اصلاً قابل مقایسه نیست، مقایسه کنیم با وضعیت فعلی ورزش بانوان ایران، به چه نتیجه‌ای می‌رسید؟
نخست باید بگویم که من چنین مقایسه‌ای را دوست ندارم، برای این که در دوره‌ی ما هم تعداد خیلی کمی بودند که در ورزش زنان شرکت می‌کردند و اصلاً ورزش زنان به صورت قهرمانی یک چیز نوپا بود. یعنی بازی‌های آسیایی سال ۱۳۵۳ یا ۱۹۷۴ این‌ها سال‌هایی بودند که اوج ورزش آن دوران بود. تعداد رشته‌های ورزشی که ما در بازی‌های آسیایی داشتیم ۱۶ رشته بود که اگر اشتباه نکنم در ۸ یا ۹ رشته ما زنان را داشتیم. امروز ما بیش از ۴۰ فدراسیون رسمی داریم. یعنی شما باید این جمعیت را ببینید که به رشته‌های مختلف می‌روند. در این که ما از نظر بین‌المللی در عرصه‌ی ورزش عمومی و ورزش قهرمانی محدودیت نداشتیم، بله این چیز شاخص‌اش بود که اگر امکانات آن دوره‌ی ما با شرایط امروز ایران، با جمعیت دنیا و پیشرفت علم ورزش مقایسه شود، نظرم این است که امروز دختران ما در ایران هنوز به حد نصاب‌های خوب نرسیده‌اند. به دلیل این که امکانات‌شان امکانات برابری با بقیه نیست و حتی در مقایسه با شرایط گذشته ایران هم نیست. در دوران ما اگر استخر تعدادش کم بود، ولی برای دختر شناگر هم به اندازه پسر شناگر بود. من این مشکل را نداشتم که بروم و به استخر راهم ندهند. مربی خوب ورزشی در آنجا بود و شما می‌رفتید، انتخاب می‌شدید و کارتان را می‌کردید. یعنی این امکان برای شما از این جنبه بود.
حالا نگاه‌های ورزش زنان ایران بر حضور ملی‌پوشان زن در المپیک ۲۰۱۲ لندن متمرکز شده است. پس از پایان المپیک لندن شما چه چشم‌اندازی را برای ادامه‌ی روند ورزش زنان در ایران می‌بینید؟
من چشم‌اندازم چشم‌انداز مثبتی نیست. این را صریح بگویم. من فکر می‌کنم بعد از این که بازی‌های المپیک به پایان رسد، در خیلی ازعرصه‌های ورزشی نه تنها ورزش زنان، بلکه اصلاً در مجموع ورزش ایران باز با یک رکود مواجه خواهد بود. چون وضعیت‌اش... ببینید شما در یک سیستم هستید. در یک سیستم زمانی که وضعیت اقتصادی مردم خراب است، وضعیت حکومت از نظر اقتصادی و از نظر مردمی بودنش خراب است و پایگاه و جایگاهی ندارد، نمی‌تواند رشدش رشد مثبتی باشد.